" Sorun bende
Ama sonra oturdum düşündüm, her düşündüğüm şeyin sonucu gibi sorun yine bendeydi. Ben yoran bir kadındım. Sorunlu bir hatundum, dengesizdim, ne istediğimi bilmeyen ama her şey avucumda olsun isteyen birisiydim. İlişki de kavga etmediğimiz zaman huzursuz oluyordum. Huzurdan bile sorun çıkartıyordum. Sürekli taktik, oyun peşindeydim. Çünkü o kadar doyumsuz ve güvensizdim ki ancak bunlarla eğleniyordum. Devamlı sana ait değilim alt mesajı vererek, aşkımdan ağlıyordum. Söylediğimle hissettiğim çoğu zaman birbirini tutmuyordu. Bazen kimi sevdiğimi bile bilmiyorum. Bir adamı düşünürken, geçmiştekiyle hayale dalıyordum. Biriyle birlikteyken daha iyisini arıyordum. Sadece sıkıldığım için bile yedekte tuttuklarıma ara gazı veriyorum. Sonra utanmadan sadakat bekliyordum, böyle de biriyken ben neden yalnızım diyorum. Haa bunlar kendime dair özeleştirilerim. “Hiç mi iyi huyun yok, iğrenç karı” dersen, var ama şu an konumuz bu değil. 
Bunların hepsinin suçu; babamın bana ergenlik döneminde okuttuğu Rus Klasikleri. Kızım olursa kesinlikle buluğ çağında Budala’yı okutmayacağım! Tom Amca'nın Kulübesini okusun, büyüyünce hayatı çay partileri içerisinde geçeceğini zannederek İpek Ongun okusun, zaten kendi kitabımı okutamam, annesinin ne derece psikopat olduğunu bilmesine gerek yok. ‘Yavrum annenin kaderi kızına’ gibi, kendisine Anna Karenina’yı örnek alacak. Sonra al başına belayı. Eğer ben de kendimi sürekli Nastasya Filipovna ile özdeştirip devamlı taktik oyun peşinde koşmasaydım şu an 3'üncü çocuğuma hamileydim. "
 
Tüm bunları matah bişeymiş gibi anlatıp ardından farkındalık belirtme gereksinimini doyuran ama hiç de düşündüğü kadar bişe ifade etmeyen aptal bi yazı, tıpkı diğerleri gibi. Bu saçmasapan sorunlu insanın bırak sevilmeyi insan içine çıkarılmaması gerek ama gel gör ki bu çakma Monroe'lar sorunlu olmaya çalışıp bir de bu kadın gibi üstüne koyarak pazarlamaya çalışıyolar bişey sanıp. Nefret etmemek mümkün değil.